Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Το ψεύτικο δίλημμα του δημοψηφίσματος.-«Να πεθάνει η οικονομία, να ζήσουμε εμείς».

Ξημερώματα Σαββάτου ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος με το ερώτημα «Ναι ή όχι» στη πρόταση των δανειστών, η οποία αγγίζει τα 12 δισ. ευρώ. Η ελληνική κυβέρνηση είχε προτείνει νωρίτερα μέτρα ύψους 8 δισ. ευρώ τα οποία απέρριψαν οι δανειστές. Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση ζητά από τον λαό να επιλέξει μεταξύ δύο απαράδεκτων προτάσεων. Για την ακρίβεια ρωτάει τον λαό εάν προτιμά να σφαχτεί με την λεπίδα των 8 εκατοστών που προτείνει η κυβέρνηση ή την λεπίδα των 12 εκατοστών που προτείνουν οι δανειστές.

Το δίλημμα όμως είναι πραγματικά αυτό; Εάν το περιεχόμενο αφορούσε την παραμονή του κράτους ή όχι στην ΕΕ, τότε ναι, θα υπήρχε ένα νόημα στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Διότι, επί της ουσίας οι οικονομικές πολιτικές που σπρώχνουν την ελληνική οικονομία στο γκρεμό είναι αποτέλεσμα των οικονομικών επιταγών της ΕΕ. Εννοείται βέβαια πως και από την ΕΕ να φύγει η Ελλάδα, εάν δεν αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο, πάλι η πλειοψηφία του λαού θα είναι σε τραγική οικονομική κατάσταση.

Αλλά μια αποχώρηση από την ΕΕ θα δημιουργούσε προϋποθέσεις για διαφορετική οικονομική πολιτική(βλ. Ισλανδία) ακόμη και εντός καπιταλιστικού συστήματος. Και εδώ πάμε στην ουσία του προβλήματος. Ακόμη και μια λύση τύπου Ισλανδίας θα σταματούσε τις αιτίες που γέννησαν την συστημική καπιταλιστική κρίση; Εννοείται πως όχι. Αλλά η κουβέντα αυτή επί της ουσίας αφορά επαναστάσεις και εξεγέρσεις και προφανώς δεν γίνει σε αυτό το άρθρο.

Από την άλλη οι μενουμεευρωπαίοι έχουν λυσσάξει. Φέρνουν την καταστροφή χωρίς να υπάρχει τέτοιος κίνδυνος. Ο λόγος που το κάνουν αυτό είναι πολύ απλός. Πασχίζουν με κάθε τρόπο να επανέλθουν στην διαχείριση της εξουσίας. Και αυτό φυσικά το κάνουν σε συνεργασία με τα ΜΜΕ. Μπογδάνοι, Προτοσάλτιδες και Ρογκάκοι ξερνούν καθημερινά τόνους τρομοκρατικών σεναρίων. Το μόνο που δεν έχουν πει ακόμα είναι ότι εάν ψηφιστεί το «όχι» χιλιάδες μούμιες θα κάνουν εισβολή μαζί με τον Τουταγχαμών.

Και ο λαός; Ο λαός για πρώτη φορά μετά από πολλά πολλά χρόνια καλείται να πάρει μια απόφαση και έχει φρικάρει. Από πάντα λειτουργούσε με την λογική της ανάθεσης. Πάντα ψήφιζε άλλους να αποφασίζουν για τον ίδιο. Και τώρα επί της ουσίας άλλοι αποφασίζουν για τον ίδιο, αλλά έχει μια ευκαιρία να επιλέξει μεταξύ 2 προτεινόμενων αποφάσεων και έχει φρικάρει. Αν είστε σαδιστές αυτό είναι όμορφο θέαμα.

Και στο βάθος όλης αυτής της ιστορίας μια ευρωπαϊκή αστική τάξη που προσπαθεί να τσακίσει περιφερειακές ευρωπαϊκές οικονομίες για να σωθεί η ΕΚΤ,  η οποία κατέχει τοξικά παράγωγα χρηματοπιστοτικών προϊόντων πολλών δισ. ευρώ και σε περίπτωση που γίνει στραβή θα καταρρεύσει το σύνολο των οικονομιών της ευρωζώνης. Αλλά όπως λέει και ένα σύνθημα: «Να πεθάνει η οικονομία, να ζήσουμε εμείς».