Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Έργα και ημέρες Κ. Αρβανιτόπουλου …

Ο Ροδόπουλος της ΑΚΜΗΣ και ο Αρβανιτόπουλος της Παιδείας(φωτ από zoornalistas.blogspot.gr)








 
 
Ο Ροδόπουλος της ΑΚΜΗΣ και ο Αρβανιτόπουλος της Παιδείας(φωτ από zoornalistas.blogspot.gr)
όπως αποδεικνύεται ..
Δεν ήταν «στιγμιαίο» το «έγκλημα» του Υπ. Παιδείας …    Μετά τα εγκαίνια σε ιδιωτικό ΙΕΚ (ΑΚΜΗ) συνεχίζει
την πρόκληση επιδίδοντας βραβείο σε τελετή ιδιωτικού «πανεπιστημίου» (AIT συμφερόντων Κόκκαλη – Intracom)!

unnamed

Κατά τα άλλα ο κύριος αυτός συνεχίζει το καταστροφικό έργο διάλυσης της δημόσιας εκπαίδευσης, και κατάφερε
να βάλει απέναντί του όλη την εκπαιδευτική κοινότητα τόσο σύντομα και τόσο «αποτελεσματικά» όσο κανένας
προκάτοχός του …!   Δεν είναι παγιδευμένος (ο «συνάδελφος») όπως λένε μερικοί αλλά απολύτως συνειδητός
εργολάβος του γκρεμίσματος, πειθήνιος στα αφεντικά του… εγχώρια και μη.
Κι όλα αυτά, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις και αυτής της ΔΑΚΕ Πειραιά (περιοχή όπου εκλέγεται …).
«Έχει ολόκληρη την ευθύνη μαζί με τους συνεργάτες του για τα χάλια της δημόσιας εκπαίδευσης. Μόνο ένας δρόμος τού έχει απομείνει αν δεν θέλει να γραφτεί στην ιστορία ως ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς του δημόσιου σχολείου: να παραιτηθεί! Αλλιώς τον περιμένει ίδια τύχη με πολλούς προκατόχους του. Κοντογιαννόπουλος, Αρσένης, Γιαννάκου, Καλός, Διαμαντοπούλου τελείωσαν άδοξα την καριέρα τους στην πολιτική αφού συνέβαλαν στην καταστροφή της δημόσιας εκπαίδευσης. Όλοι τους ξεκίνησαν με οράματα για την εκπαίδευση και την κοινωνία αλλά γρήγορα κατέληξαν πολιτικά πτώματα»

Να σε ποιά «ομαλότητα» και «κανονικότητα» οδηγήσατε τα Πανεπιστήμια

safe_image.php
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Μας λένε να σταματήσουμε την απεργία. Για να επανέλθουν τα πράγματα στην «ομαλότητα» στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και να ξεκινήσει «κανονικά» η εκπαιδευτική διαδικασία.
Ας δούμε ποια είναι η «ομαλότητα» και η «κανονικότητα» στην οποία αναφέρονται.
Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, υπολογίζοντας ΜΟΝΟ τους εργαζόμενους που έχουν ήδη τεθεί σε διαθεσιμότητα λόγω κατάργησης του κλάδου τους και εκείνους που είναι σε αργία εν αναμονή πειθαρχικού λόγω μη απογραφής, και απολύτωςΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ – και ΧΩΡΙΣ να συνυπολογίζονται οι 498 εργαζόμενοι που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα κατόπιν μοριοδότησης:
Χωρίς ΚΑΝΕΝΑΝ υπάλληλο έχουν μείνει οι γραμματείες των Τμημάτων Πληροφορικής και Χημείας. Εξυπηρετούν αντίστοιχα 2.051 και 1.862 προπτυχιακούς φοιτητές (σε «κανονικά» έτη φοίτησης), 760 και 309 μεταπτυχιακούς και 240 και 130 υποψήφιους διδάκτορες (στοιχεία δημοσιευμένων εκθέσεων εσωτερικής αξιολόγησης). Σημειώνουμε ότι οι γραμματείες δεν εξυπηρετούν μόνο το φοιτητικό πληθυσμό, αλλά το σύνολο των λειτουργιών των Τμημάτων.
Με ΕΝΑΝ υπάλληλο θα βρεθούν οι γραμματείες των Τμημάτων Γαλλικής Φιλολογίας και Φαρμακευτικής. Ενδεικτικά, η γραμματεία του Τμήματος Γαλλικής Φιλολογίας εξυπηρετεί 3.329 προπτυχιακούς φοιτητές, 72 μεταπτυχιακούς και 48 υποψήφιους διδάκτορες.
Αποδεκατισμένες (με μείον 5 και πάνω εργαζόμενους) είναι οι γραμματείες των Τμημάτων Ιατρικής, Νομικής και Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία. Ενδεικτικά, η γραμματεία της Ιατρικής εξυπηρετεί 2.918 προπτυχιακούς φοιτητές, 1.779 μεταπτυχιακούς και 10.463 υποψήφιους διδάκτορες.
Επίσης, ενδεικτικά, σε 11 γραμματείες Τμημάτων, όποτε ανοίξουν, δε θα υπάρχει:
Σε 3 το 20-25% του προσωπικού
Σε 1 το 33%
Σε 2 το 39%
Σε 1 το 43%
Σε 1 το 60%
Σε 2 το 67%
Σε 1 το 75%
Απολύτως δυσλειτουργικές θα είναι οι γραμματείες στις οποίες οι προϊστάμενοι είτε βρίσκονται σε αργία, είτε αναγκάστηκαν να καταθέσουν εσπευσμένα αιτήσεις συνταξιοδότησης, γιατί, παρότι ήταν απολύτως ενεργοί και πολύτιμοι για τη συνέχιση της λειτουργίας του Ιδρύματος, βρέθηκαν υπό την απειλή της απόλυσης. Οι γραμματείες αυτές δεν είναι λίγες.
Η κατάσταση που διαμορφώνεται σε γραμματείες Τομέων και Προγραμμάτων Μεταπτυχιακών Σπουδών είναι ακόμα χειρότερη.
Σε ό,τι αφορά εργαστήρια και κλινικές που σχετίζονται ΑΜΕΣΑ με την εκπαιδευτική διαδικασία, η υποστήριξη της διοικητικής και εκπαιδευτικής τους διαδικασίας είναι στον αέρα. Ας σημειωθεί ότι οι κλινικές εξυπηρετούν ΑΣΘΕΝΕΙΣ, τους οποίους η αδυναμία λειτουργίας τους θα επηρεάσει ΑΜΕΣΑ.
Υπηρεσίες βασικότατες για την απρόσκοπτη συνέχιση των σπουδών των φοιτητών έχουν υποστεί ανεπανόρθωτο πλήγμα. Ενδεικτικά, η μηχανογράφηση, υπηρεσία απαραίτητη για την καταχώρηση της βαθμολογίας, την έκδοση πτυχίων και πιστοποιητικών, κ.α. βρίσκεται με το 40% των εργαζόμενων σ’ αυτή σε διαθεσιμότητα.
Χωρίς φύλαξη θα μείνουν αρκετά κτίρια. Ενδεικτικά μόνο αναφέρουμε ότι οι 9 εργαζόμενοι, μόνιμοι και ΙΔΑΧ, στη φύλαξη του κτιρίου της Φιλοσοφικής Σχολής είναι είτε σε διαθεσιμότητα είτε σε αργία.
Σημειώνουμε και πάλι ότι αυτά τα στοιχεία ΔΕ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΥΝ τους 498 εργαζόμενους που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα κατόπιν μοριοδότησης.
 
Για ποια «ομαλότητα» και «κανονικότητα» μιλάνε λοιπόν;
Αυτό που εννοούν όταν χρησιμοποιούν αυτούς τους όρους, είναι ένα συρρικνωμένο Πανεπιστήμιο που θα απευθύνεται σε λιγότερους φοιτητές. Ένα Πανεπιστήμιο με δίδακτρα όπου τη δουλειά θα βγάζουν ενοικιάζομενοι εργαζόμενοι ή οι φοιτητές που θα παρέχουν άμισθη εργασία αντί διδάκτρων. Με όσα τμήματα δεν καταφέρουν να «αυτοχρηματοδοτηθούν» (να βρουν πόρους δηλαδή στην αγορά) για να λειτουργήσουν απλά να κλείνουν.
 
Ενδιαφέρονται στ’ αλήθεια για τα παιδιά που σπουδάζουν στο πανεπιστήμιο αυτοί που συντάσσονται με την κυβέρνηση και στρέφονται εναντίον του αγώνα μας για τη ζωή μας και ενάντια στην αποδόμηση και ιδιωτικοποίηση του Δημόσιου Πανεπιστημίου;
 
ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΚΠΑ

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Όχι άλλος ΔΑΠίτικος αυτομαστισμός.


Το τελευταίο μήνα εκπομπές επί εκπομπών και ρεπορτάζ επί ρεπορτάζ προβάλλονται στους τηλεοπτικούς δέκτες για τη μεγάλη απεργία των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ. Στις εκπομπές αυτές, καθώς και στα ρεπορτάζ, βλέπουμε συνεχώς φοιτητές που αγανακτούν με την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων και βγαίνουν κλαψουρίζοντας να ζητήσουν τη λήξη της απεργίας γιατί «θέλουν να κάνουν μάθημα» και γιατί «πληρώνουν οι γονείς τους».

Αυτά τα άτομα όμως δεν είναι τίποτα παραπάνω από μέλη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που πάνε από πάνελ σε πάνελ για να δημιουργήσουν την ψευδή αίσθηση ότι η ελληνική κοινωνία έχει αρχίσει να αγανακτεί με την όλη κατάσταση. Στη προσπάθεια αυτή έχουν μπει και δημοσιοκάφροι όπως η κυρ-Τατιάνα και ο μπαρμπα-Γιάννης ο Pretender που έκαναν εκπομπές με κεντρικό θέμα συζήτησης την απεργία.

Τι λένε όμως οι ΔΑΠίτες και οι ΔΑΠίτισσες που βγαίνουν στο τηλεοπτικό γυαλί; Λένε ότι δεν γίνεται φοιτητές που κάνουν καταλήψεις και διοικητικοί υπάλληλοι να τους στερούν την δυνατότητα να κάνουν μάθημα. Εκ πρώτης δεν φαίνεται κάτι παράλογο σε αυτό. Ίσα ίσα είναι θεμιτό οι φοιτητές να θέλουν να κάνουν μάθημα.

Εδώ όμως μπαίνει ένα ζήτημα...Με ποιους καθηγητές θα κάνουν μάθημα αφού το υπουργείο έδιωξε όλους τους συμβασιούχους καθηγητές μέσα σε 3 χρόνια; Στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, το οποίο έχει περίπου 15-16 τμήματα, με όλους τους συμβασιούχους καθηγητές απολυμένους δεν διδάσκονται 200 μαθήματα συνολικά. Μπορώ να κάνω κατάληψη με αίτημα να έχω καθηγητές να μου κάνουν μάθημα;

Οι διοικητικοί υπάλληλοι κάνουν απεργία εδώ και 10 βδομάδες διότι τους απολύουν. Τι σημαίνει απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων; Από το πολύ απλά πράγματα όπως ότι δεν θα υπάρχουν άνθρωποι να καθαρίζουν τις τουαλέτες μέχρι το ότι δεν θα υπάρχουν άνθρωποι να εξυπηρετούν φοιτητές για την έκδοση αναλυτικών βαθμολογιών. Επίσης γραφεία Erasmus πάνε περίπατο, προσπάθεια εξασφάλισης ΕΣΠΑ δεν θα γίνονται αφού δεν θα υπάρχουν υπάλληλοι και άλλα πολλά.

Και το βασικότερο...Οι σύγκλητοι των ΕΚΠΑ και ΕΜΠ έστειλαν αναφορές στο Υπουργείο Παιδείας στο οποίο λένε ότι όχι μόνο δεν τους περισσεύουν διοικητικοί υπάλληλοι για να απολύσουν αλλά χρειάζονται επιπλέον υπαλλήλους γιατί έχουν κενά. Το Υπουργείο όμως δεν νοιάζεται. Θέλουν να απολύσουν τόσους όσους τους έχουν πει από τρόικα και κυβέρνηση.

Και εδώ έρχεται ο ρόλος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Δεν μπορούν να βγουν δημόσια να πουν ως ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ότι στηρίζουν την κυβέρνηση γιατί ακόμα και οι απολιτίκ πολίτες θα τους απαξιώσουν. Αν'αυτού προβάλλουν τους εαυτούς τους ως αγανακτισμένους φοιτητές/πολίτες που θέλουν απλά να ανοίξουν οι σχολές. Γιατί όμως αυτοπροβάλλονται με τον τρόπο αυτό; Μα για να βάλουν μπρος τον κοινωνικό αυτοματισμό και να δημιουργήσουν κλίμα έχθρας ανάμεσα σε φοιτητές-διοικητικούς υπαλλήλους και γονείς. Για να το κάνουν αυτό βγαίνουν στη TV είτε στήνουν διαδικτυακές καμπάνιες, όπως αποκάλυψε και ο Άρης Χατζηστεφάνου(διαβάστε περισσότερα εδώ) για να δείξουν ότι έχουν μαζική αποδοχή από την κοινωνία. Mάλιστα στο τελευταίο 15λεπτο της σημερινής Ελληνοφρένειας μπορείτε να ακούσετε εκπρόσωπο των διοικητικών υπαλλήλων να αποκαλύπτει πως οι 22.000 υπογραφές που λέει ότι έχει μαζέψει η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είναι πλαστές.

Οι φοιτητές έχουν επίσημα θεσμικά όργανα. Τους συλλόγους φοιτητών στους οποίους γίνονται συνελεύσεις με όλους τους φοιτητές να έχουν δικαίωμα ψήφου και λόγου. Και οι 9 σύλλογοι φοιτητών του ΕΜΠ αποφάσισαν κατάληψη σε στήριξη των διοικητικών υπαλλήλων. Η Σύγκλητος του ΕΚΠΑ παραιτήθηκε επίσης σε ένδειξη στήριξης των διοικητικών υπαλλήλων. Η απεργία των διοικητικών είναι τόση δίκαιη που ο μόνος τρόπος για να την σπάσει η κυβέρνηση είναι με τα ΜΑΤ, διότι ούτε ο ΔΑΠίτικος αυτοματισμός πιάνει, ούτε οι απειλές. Μόνο με τα ΜΑΤ μπορούν να την σπάσουν και ξέρουν ότι εάν το τολμήσουν τα Πανεπιστήμια θα ενεργοποιηθούν και δεν θα αφήσουν την κυβερνητική εξουσία σε χλωρό κλαρί.


Τέλος θέλω να σας παραθέσω μια συζήτηση που θα μπορούσε να είχε γίνει ανάμεσα σε φοιτητή που στηρίζει την απεργία και σε φοιτητή κατά της απεργίας:

-Σέλω να κάνω μάθημα.
-Μα έχουν απεργία οι διοικητικοί και κατάληψη οι φοιτητές.
-Ζε με νοιάζει σου λέω, σέλω να κάνω μάθημα.
-Ρε τους απολύουν τους ανθρώπους. Και σε εσάς βάζουν να πληρώνεται συγγράματα και δίδακτρα.
-Σέλω να κάνω μάθημα, ζεν σέλω να πληλώνουν τσάμπα λεφτά ο μπαμπάκας μου και η μαμάκα μου.
-Ε γύρνα στο σπίτι σου και έλα ξανά όταν ανοίξουν οι σχολές.
-Όσι,με καθυστελούν, σέλω να πάλω πτυχίο να...
-...να βγεις στην αγορά ανεργίας...
-Όφου, ζε με νοιάζει, σέλω να κάνω μάθημα!Ανοίτστε τις σχολέθ τώλα.
- Ε έλα στη Συνέλευση και πες τα.-Όσι, σα τα πω στη κυρία Τατιάνα και τον κυρ-Γιάννη.

Τα φιλιά μου,
Ο Άκρατος

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Ένα σύνθημα και η φιλελεύθερη κενολογία




«Η «Χούντα» δεν τελείωσε το 73'» λέει το σύνθημα και παίρνει διάφορες ομοιοκαταληκτικές συνέχειες όπως «μπάτσος υπάρχει σε κάθε γωνία» για να καταδειχθεί η αστυνομοκρατία, «ψωμί παιδεία ελευθερία» για να καταδειχθεί η συνέχεια των αιτημάτων αφού η ανεργία ακόμα καλπάζει,η εκπαίδευση βάλλεται από παντού και η ελευθερία έχει πάει περίπατο, «εμπρός για της Γενιάς μας τα Πολυτεχνεία» φωνάζεται από φοιτητές και υπάρχουν ακόμα αρκετές ομοιοκαταληκτικές  συνέχειες σε παρόμοιο πνεύμα με αυτές τις 3 που ανέφερα.


Το σύνθημα όμως αυτό έχει και γίνει μπαντιέρα πάσης φύσεως φιλελεύθερων που λένε ότι αυτό το σύνθημα δεν έχει απολύτως καμία σημασία στο σήμερα γιατί σήμερα δεν έχουμε χούντα. Ναι, σήμερα δεν έχουμε κάποιον στρατηγό στην εξουσία. Σίγουρα όμως δεν έχουμε και Δημοκρατία, και δεν εννοώ φυσικά την Άμεση Δημοκρατία στην οποία οι πολίτες αποφασίζουν για τους εαυτούς τους, λέω για την Αστική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Όπως λοιπόν λέει και ένα άλλο σύνθημα, δεν έχουμε τη Χούντα του 67'-73', έχουμε όμως τη Χούντα της Εποχής μας.

Και αυτό ισχύει απόλυτα μιας και η κυβερνητική εξουσία δεν έχει καμία μαζική κοινωνική νομιμοποίηση, συμπεριφέρεται αυταρχικά σε όποιον αντιδρά, ασκεί τρομοκρατικές μεθόδους καταστολής(βλ. 200+ προσαγωγές πριν την πορεία της 17ης Νοέμβρη 2013 και Σκουριές),στελέχη της να καλλιεργούν για εμφυλιακό κλίμα (Φαήλος και Λαζαρίδης) και χύνουν ρατσιστικό μίσος, νόμοι ολόκληροι περνάνε με την μορφή Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, ο υπ. Παιδείας θέλει να στείλει τα ΜΑΤ να σπάσει την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ. Όλα αυτά σίγουρα δεν είναι δημοκρατικές πρακτικές άσκησης πολιτικής εξουσίας. Για να μην μιλήσω για ενδεχόμενες προβοκάτσιες εις βάρος όλων όσων θέλουν να αντισταθούν στη δεξιόστροφα νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που θυμίζουν υπόθεση Gladio στην Ιταλία του 70'.

Οπότε ναι, η αυταρχικότητα της εξουσίας δεν τελείωσε το 73΄, η αστυνομοκρατία δεν τελείωσε το 73', ο χαφιεδισμός και το κυνήγι λόγω ιδεών δεν τελείωσε το 73', η Χούντα δεν τελείωσε το 73', άλλαξε ρούχα, έβαλε κοινοβουλευτική αμφίεση και συνεχίζεται και το σύνθημα παραμένει επίκαιρο και καίριας σημασίας.

ΥΓ: Και καμία Χούντα δεν τελειώνει ποτέ όσο υπάρχουν μίζεροι νοικοκυραίοι που δεν αντιδρούν σε κάθε είδος καταπίεσης. Το Πολυτεχνείο δεν είναι «η κορυφαία πράξη του αντιδικτατορικού αγώνα του ελληνικού λαού», είναι η εξεγερσιακή έκφραση της αντίθεσης στην καταπίεση της εξουσίας από μια μερίδα φοιτητών(αριστερών και αναρχικών) και μόνο αυτό και για αυτό αξίζει να θυμόμαστε και να τιμάμε τους ανθρώπους αυτούς, όχι μόνο με πορείες αλλά συνεχίζοντας την εξεγερσιακή  έκφραση της αντίθεσης στην καταπίεση της εξουσίας.

ΠΙΝΑΚΑΣ Παγκόσμιο φαινόμενο! Έχουμε λιγότερους νοσηλευτές και από ιατρούς. Μόνο 3.9 νοσηλευτές ανα 1000 κατοίκους, αλλά 70% παραπάνω αστυνομικούς.απο μ.ο ΕΕ.

Αναδημοσίευση από http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/11/39-1000-70.html

Σύμφωνα με πίνακα που δημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο των εργαζομένων στο
 Σισμανόγλειο, η Ελλάδα έχει λιγότερους νοσηλευτές και απο ιατρούς, κάτι που σύμφωνα με τον πίνακα από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, δεν συμβαίνει σε καμία άλλη χώρα του κόσμου. 





Με βάση τον Πίνακα, το LEFTeria-news κάνει ορισμένες διαπιστώσεις.


Η Ελλάδα έχει 3.9 νοσηλευτές για 1000 άτομα, ενώ ενδεικτικά η Γαλλία 7.24, Γερμανία 9.72, Εσθονία 8.5, Ιρλανδία 15.2, Ιταλία 5.44, Λθουανία 7.6, Πολωνία 4.9, Ολλανδία 13.73, Νορβηγία 14,84.


Με τον δείκτη 3.9/1000 άτομα, είμαστε ουσιαστικά στην ίδια κατάταξη, με χώρες τις ΕΕ, όπως Βουλγαρία 3.75, Κύπρος 3.76, Ρουμανία 3.89.
Δεν είναι μόνο ότι έχουμε ελάχιστους νοσηλευτές, αλλά και αυτοί έχουν δεχθεί περικοπές γύρω στο 40% των αποδοχών τους και με εξαντλητικά ωράρια.


Ουσιαστικά εργάζονται με απάνθρωπες αλλεπάλληλες βάρδιες: Απογευματινή 3μ.μ.-11μ.μ, Πρωινή 7π.μ.-3μ.μ., Νυχτερινή 11μ.μ.-7π.μ.. Και φυσικά χωρίς το νομικά κατοχυρωμένο 12ωρο ανάπαυσης




Τον Φεβρουάριο 2013, το Δίκτυο FRANCE 24 είχε μεταδώσει ένα εκτεταμένο ρεπορτάζ από τα ελληνικά νοσοκομεία, κάνοντας λόγο για διαλυμένο Σύστημα Υγείας, για τις φαρμακευτικές & για γιατρούς και νοσηλευτές που αγωνίζονται











70% περισσότεροι αστυνομικοί από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Βέβαια το Κράτος έχει ρίξει ο βάρος αλλού.

Στην Ελλάδα έχουμε τούς περισσότερους αστυνομικούς σε αναλογία πληθυσμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Συγκεκριμένα έχουμε 5 αστυνομικούς ανά 1000 κατοίκους με τον  μ.ο. στην ΕΕ να κυμαίνεται στο 2,9.

Ουσιαστικά μιλάμε για 70% επάνω, με στοιχεία 2010, πριν προσληφθούν δηλαδή και οι νεοι Δελτα-Δίας!

Το θέμα το έθιξαν οι ίδιοι οι αστυνομικοί καθώς είναι πανευρωπαϊκό ρεκόρ το ένας αστυνομικός ανά 200 πολίτες




Τέλος για να μην βγει κανένα νεοφιλελεύθερο παπαγαλάκι και διαβάσει τον Πίνακα κατά το δοκούν, αναρτούμε και ένα άρθρο του Σπυρίδωνα Πολίτη Ειδικού Παθολόγου-Διαβητολόγου στοiatropedia σχετικά με το αν έχουμε πολλούς ή λίγους ιατρούς στην Ελλάδα.

Πάντως νοσηλευτές δεν έχουμε ούτε για δείγμα!







Τελικά έχουμε πολλούς ή λίγους γιατρούς στην Ελλάδα;


Την ώρα που η τρόικα ζητά μετ΄επιτάσεως απολύσεις γιατρών από τον  ΕΟΠΥΥ δεν είναι λίγοι εκείνοι που προβάλλουν το επιχείρημα πως η Ελλάδα έχει διπλάσιο αριθμό ιατρών αναλογικά με τον πληθυσμό της.

Μάλιστα δεν χάνουν ευκαιρία το επιχείρημα αυτό να το υπενθυμίζουν κάθε φορά που επίκεινται αλλαγές  στον ευαίσθητο χώρο της υγείας.

Τελικά όμως τι ισχύει.Τι λένε οι ειδικοί;

Διαβάστε στο επιστημονικό  άρθρο, που ακολουθεί ποιες είναι οι αλήθειες και ποια τα ψέματα




Του Σπυρίδωνα Πολίτη
Ειδικού Παθολόγου-Διαβητολόγου

Tον τελευταίο καιρό, ιδιαίτερα τώρα που βρίσκονται προ των πυλών οι αλλαγές στο δημόσιο σύστημα υγείας και στην Πρωτοβάθμια Περίθαλψη Υγείας (ΠΦΥ), ακούγεται απ' τα χείλη στελεχών του υπουργείου και κάποιων ειδικών της οικονομίας της υγείας πως η Ελλάδα έχει διπλάσιο αριθμό ιατρών, κι ότι αυτός ο υπερπληθωρισμός είναι ένας βασικός παράγοντας αδυναμίας μείωσης των δαπανών υγείας.

Ένας απλός αναγνώστης, γιατρός ή μη, πολλές φορές αδυνατεί, για άλλη μια φορά, να φιλτράρει τις πληροφορίες και τα στοιχειά που παραθέτονται από διάφορες πλευρές.
Σε αυτό το κείμενο θα προσπαθήσω να αναλύσω λίγο το θέμα, να φιλτράρω τις πηγές και να θέσω μερικά ερωτήματα, προσπαθώντας να δώσω και κάποιες απαντήσεις και περαιτέρω τροφή για σκέψη.

Το πρώτο ερώτημα που έρχεται σε κάποιον που διαβάζει τις διάφορες δηλώσεις είναι: πόσους ιατρούς έχουμε τελικά στην Ελλάδα;

Το ερώτημα μπορεί να ακούγεται αστείο αφού δεν θα έπρεπε να υπάρχει ιδιαίτερος προβληματισμός επ' αυτού. Πέντε πάνω πέντε κάτω, δεν θα έπρεπε να επηρεάζουν τις όποιες αποφάσεις. Όμως άλλοτε ακούγεται και γράφεται ότι είναι 60000, άλλες φορές γίνονται 65000, κι άλλες 70-72000! Η απόκλιση απ τους 60000 ως τους 72000 είναι εμφανές ότι είναι πολύ μεγάλη, γύρω στο 16%.


Η λύση του προβλήματος πιθανότατα οφείλεται στο τρόπο μέτρησης. Ο ΟΟΣΑ (OECD) που θεωρητικά παίρνει τα στοιχεία απ την ΕΛΣΤΑΤ, στην τελευταία του ετησία ανάλυση (Health at a glance 2012) μιλά για 64-65000 ιατρούς στην Ελλάδα (6,1 ιατρούς ανά 1000 κατοίκους).

Επισημαίνει μάλιστα ότι στην Ελλάδα, όπως και σε κάποια άλλα κράτη, αυτός ο αριθμός δεν εμπεριέχει μόνο τον ενεργό αριθμό ιατρών, αλλά κι εκείνων των ιατρών που καταλαμβάνουν κι άλλες θέσεις χωρίς να ασκούν ιατρική (πχ ακαδημαϊκές, δημόσιας υγείας).

Αντίθετα οι περισσότερες χώρες στον αριθμό ιατρών προσμετρούν μόνο τον ενεργό αριθμό ιατρών που ασκούν ιατρική. Το τελευταίο μπορεί να φαίνεται ασήμαντοαλλά ο ίδιος ο ΟΟΣΑ αναφέρει‘Practising physicians are defined as doctors who are providing care directly to patients. In some countries, the numbers also include doctors working in administration, management, academic and research positions  (“professionally  active”  physicians),  adding another 5-10% of doctors. Portugal reports all physicians entitled to practice, resulting in an even greater overestimation.’

Από που προκύπτουν οι υπόλοιποι; Πιθανόν απ τους οδοντιάτρους. Ο ΟΟΣΑ στις μελέτες του κρατεί ξεχωριστά τις δυο κατηγορίες, και τις αναλύει στατιστικά διαφορετικά θεωρώντας τα 2 διαφορετικά επαγγέλματα (αφού η εκπαίδευση κι ο τίτλος αποκτάται μέσω διαφορετικού πτυχίου).
Και γι αυτό δημοσιεύει διαφορετικό μέσο όρο ιατρών ανά 1000 κατοίκους και διαφορετικό μέσο όρο οδοντιάτρων ανά 1000 κατοίκους.

Το γιατί στην Ελλάδα μετράμε αυτά τα μεγέθη διαφορετικά και κατά το δοκούν μάλλον είναι άλλο ερώτημα που δεν είναι σκοπός μου να το απαντήσω μέσα απ αυτό το κείμενο.

Το επόμενο ερώτημα που ίσως έρχεται σε κάποιου το μυαλό είναι το εξής: όταν λέμε ότι έχουμε διπλάσιους ιατρούς στην Ελλάδα, τι εννοούμε; Έχουμε διπλάσιους ιατρούς απ όσους χρειαζόμαστε ως χώρα? Έχουμε διπλάσιους ιατρούς απ τον ιδανικό αριθμό ιατρών ανά 1000 κατοίκους? Διπλάσιους ως προς τι τέλος πάντων?

Η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι πολύ πιο πολύπλοκη και διφορούμενη απ το προηγούμενο ερώτημα.

Η πρώτη επιμέρους απάντηση, η πιο απλή απ όλες, είναι ότι όταν μιλούν για διπλάσιο αριθμό ιατρών το μέτρο σύγκρισης είναι οι υπόλοιπες χώρες του ΟΟΣΑ. Είναι δηλαδή ένας απλός αριθμητικός μέσος όρος των χωρών που συμμετέχουν στις μελέτες του ΟΟΣΑ και που αυτή την στιγμή είναι περίπου 3,4 ιατροί ανά 1000 κατοίκους (με στοιχεία που έδωσαν οι χώρες ως το 2010, βάσει του health at a glance 2012).

Το ‘αυτή την στιγμή’ είναι πολύ σημαντικό καθώς, μόλις πριν 4 χρόνια, στην ανάλυση του ο ΟΟΣΑ έδινε αυτό τον μέσο όρο στους 3,1 ιατρούς ανά 1000 κατοίκους (με την Ελλάδα να έχει 5,4 ιατρούς ανά 1000 κατοίκους, με στοιχεία αναφοράς ως το 2007). Απ αυτούς τους αριθμούς είναι σαφές πως δεν μιλάμε για έναν ιδανικό μέσο όρο ιατρών ανά 1000 κατοίκους, αλλά από έναν δυναμικό μέσο όρο που αλλάζει, και μάλιστα γοργά, με τα χρόνια.

Ποιος είναι λοιπόν ο ιδανικός αριθμός ιατρών ανά 1000 κατοίκους? Αυτή η πολύ απλή ερώτηση έχει και την πιο πολύπλοκη απάντηση. Ο αριθμός των ιατρών που χρειάζονται σε μια κοινωνία εξαρτάται από πολλούς επιμέρους παράγοντες, μερικοί των όποιων είναι η ηλικία του πληθυσμού, οι νόσοι που ενδιαφέρουν τον συγκεκριμένο πληθυσμό και φυσικά την γεωγραφία μιας χώρας, κυρίως επειδή η σωστή κάλυψη του πληθυσμού εξαρτάται κι απ τον αναγκαίο χρόνο πρόσβασης στον ιατρό ή στις μονάδες υγείας.


Είναι λογικό επόμενο ο αριθμός των ιατρών της επίπεδης Ολλανδίας  σε  μια χώρα όπως η μεσογειακή Πολυνησία που είναι η Ελλάδα να μην μπορεί να καλύψει όλο τον γεωγραφικό χώρο της τελευταίας. Όπως το ότι στην Βρετάνια σε κάθε οικογενειακό ιατρό αναλογούν 1700 ασθενείς, δεν αναιρεί την ανάγκη σε μια δύσκολα προσβάσιμη περιοχή, όπως είναι κάποια ελληνικά νησιά ή βουνά, να υπάρχει ένας ιατρός έστω και για τους 1000 κατοίκους που επιμένουν να την κατοικούν.

Με αλλά λόγια, μια απόλυτη αδιαμφισβήτητη επιστημονικά τεκμηριωμένη απάντηση στο ερώτημα "ποιος είναι ο ιδανικός αριθμός ιατρών ανά 1000 κατοίκους για μια χώρα", δεν υπάρχει. Υπάρχουν επιμέρους μελέτες για συγκεκριμένες χώρες ή ακόμη και περιοχές ή μητροπολιτικές ενότητες, αλλά φυσικά λαμβάνουν υπόψη τους τις διάφορες παραμέτρους που αναφέραμε παραπάνω. Ένας υγειονομικός χάρτης θα βοηθούσε να καταλάβουμε καλύτερα τις ανάγκες τις χώρας, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει ολοκληρωθεί.

Το ότι δεν υπάρχει απόλυτος αριθμός αποδεικνύεται άλλωστε κι από άλλο ένα γεγονός. Όπως έγραψα παραπάνω, ο μέσος όρος ιατρών ανά 1000 κατοίκους στις χώρες του ΟΟΣΑ πέρασε απ το 3,1 του 2009 (τα οποία στοιχεία όμως αναφέρονται στο 2007 όπως είπαμε) στο 3.4% του 2012. Η Γερμάνια, χώρα που παίρνουμε ως πρότυπο τα τελευταία 3 χρόνια, είχε στην έκθεση του ΟΟΣΑ του 2009 3,5 ιατρούς ανά 1000 κατοίκους. Θα περίμενε λοιπόν κάνεις να σταματήσει να παράγει ιατρούς, κι ακόμη περισσότερο να εισάγει ιατρούς όπως κάνει ιδιαίτερα τα τελευταία 2 χρόνια.


Αντίθετα στην έκθεση του ΟΟΣΑ του 2012 εμφανίζεται με 3,7 ιατρούς ανά 1000 κατοίκους, και παρότι συνεχίζει να βρίσκεται πάνω απ τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ συνεχίζει να εισάγει νέους ιατρούς! Το ίδιο ‘παράλογο φαινόμενο’ εμφανίζουν κι οι περισσότερες δυτικοευρωπαϊκές χώρες που βρίσκονται πάνω απ τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ, μεταξύ των όποιων η Αυστρία (από 3,8 στο 4,8), η Σουηδία, η Δανία, αλλά και η Ισπανία, Πορτογαλία, Νορβηγία, Ελβετία (όπως φυσικά αύξηση είχαν κι χώρες κάτω απ τον μέσο όρο των χωρών ΟΟΣΑ).


Η ίδιες εκθέσεις του ΟΟΣΑ διαχρονικά συνεχίζουν να προβληματίζονται για τον απαιτούμενο αριθμόιατρών τονίζοντας μεταξύ άλλων ‘Forecasting the future supply and demand of doctors is difficult, because of uncertainties concerning overall economic growth, changes in physician productivity, advances in medical technologies, and the changing roles of physicians versus other care providers......’ (2009) και ‘A number of countries are also considering the development of new roles for other health care providers, such as advanced practice nurses, to respond to growing demands for primary care’ (2012).

Έτσι κάποιες χώρες για να καλύψουν κάποιες ελλείψεις και κενά στην πρόσβαση πρωτοβάθμιας περίθαλψης και να αποφορτίσουν την εργασία του ιατρού είτε δημιουργούν νέες ειδικότητες σπουδών, όπως ο ‘βοηθός ιατρού’ στην Γερμάνια (που θυμίζω έχει περισσότερους ιατρούς απ τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ) είτε επιτρέπουν κάποιες ιατρικές πράξεις σε άλλες ήδη υπάρχουσες ειδικότητες όπως τους νοσηλευτές, κυρίως στα αγγλοσαξονικά κράτη και συνήθως μετά από διετή ή τριετή επιπλέον εκπαίδευση, ή και τους φαρμακοποιούς (στις χώρες όπου εφαρμόζονται αυτές οι λύσεις έχουν μεγαλύτερο αριθμό νοσηλευτών ή και φαρμακοποιών εν συγκρίσει με αυτόν των ιατρών, κι αντίθετα με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα).

Τα στοιχεία του 2015 θα είναι πολύ ενδιαφέροντα για την Ελλάδα, καθώς θα αναφέρονται και στο πόσοι ιατροί αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σε προορισμούς που συνεχίζουν να ζητούν ιατρούς (θυμίζω πως το 2015 θα έχουμε τα επεξεργασμένα στοιχεία του 2013).

Ένα τελευταίο ερώτημα είναι αν ευσταθεί ο ισχυρισμός που ακούγεται πολύ συχνά, πως ο μεγάλος αριθμός ιατρών αυξάνει τις δαπάνες υγείας γιατί παράγει προκλητή ζήτηση υπηρεσιών  Αυτό το παλιό δόγμα, που είχε και έχει τους οπαδούς του, χάνει τα τελευταία χρόνια έδαφος. Και φυσικά χάνει έδαφος απλά γιατί οι αριθμοί λένε αλλά.
Για να μην μακρηγορήσω με επιμέρους αριθμούς παραθέτω ένα απλό κι ερασιτεχνικό δικό μου διάγραμμα, που στηρίζεται φυσικά στα στοιχεία της τελευταίας έκθεσης του ΟΟΣΑ.



Inline image 1 

Όπως φαίνεται απ το διάγραμμα, υπάρχει διασπορά στις τιμές, κάτι που λέει πως ο αριθμός ιατρών σε μια χώρα δεν είναι ευθέως ανάλογος με τις δαπάνες υγείας. Έτσι η Γαλλία που έχει μόνο 3,3 ιατρούς ανά 1000 κατοίκους ξοδεύει 11,6% του ΑΕΠ σε δαπάνες υγείας. Ακόμη χειρότερα η Ολλανδία με 2,9 ιατρούς ανά 1000 κατοίκους ξοδεύει 12% του ΑΕΠ σε δαπάνες υγείας, όταν η Ιταλία με 3,7 ιατρούς ανά 1000 κατοίκους ξοδεύει μόνο 9,3% του ΑΕΠ σε δαπάνες υγείας. Το ίδιο και Σουηδία που παρόλο που έχει 3,8 ιατρούς ανά 1000 κατοίκους ξοδεύει μόνο το 9,6% του ΑΕΠ σε δαπάνες υγείας.

Ακόμη κι Αυστρία που έχει τους περισσότερους ιατρούς μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ μετά από την Ελλάδα, 4,8 ανά 1000 κατοίκους, ξοδεύει 1% λιγότερο του ΑΕΠ σε σχέση με την Ολλανδία των 2,9 ιατρών ανά 1000 κατοίκους!

Είναι προφανές πως οι δαπάνες υγείας έχουν σχέση με πολλούς περισσότερους παράγοντες απ ότι ο αριθμός ιατρών κι τεχνητή ζήτηση που μπορεί αυτοί να προκαλέσουν.

Μια άλλη ερώτηση που μπορεί να έρθει αυτόματα είναι η εξής: μήπως σε χώρες με περισσότερους ιατρούς ειδικοτήτων αυξάνει η δαπάνη υγείας? ‘Εδώ ένα στατιστικό διάγραμμα ή πινάκας θα ήταν πιο πολύπλοκο να φτιαχτεί και να εξηγηθεί. Όμως φτάνει μια απλή αναλυτική σύγκριση των διαφόρων χωρών με τις ίδιες δαπάνες, στηριζόμενη πάντα στις εκθέσεις του ΟΟΣΑ.

Έτσι αν κάνουμε σύγκριση μεταξύ 2 χωρών με περίπου τον ίδιο αριθμό ιατρών γενικής ιατρικής και ειδικών, όπως η Σουηδία κι Δανία, έχουμε: Σουηδία δαπάνη 9,6% ΑΕΠ, αριθμός ιατρών 3.8/1000 κατοίκους, 17% ιατροί γενικής ιατρικής. Δανία δαπάνη 11,1% ΑΕΠ , αριθμός ιατρών 3.5/1000 κατοίκους, 21% ιατροί γενικής ιατρικής.

Άλλο ένα παράδειγμα είναι το ζεύγος Πορτογαλία και Γαλλία: Πορτογαλία δαπάνη 10.7%, 3,8 ιατροί ανά/1000 κατοίκους, 50% ιατροί γενικής ιατρικής. Γαλλία δαπάνη 11,6%, 3,3 ιατροί/1000 κατοίκους, 49% ιατροί γενικής ιατρικής.
Αλλά ακόμη κι αν πάρουμε 2 χώρες με την ίδια δαπάνη υγείας όπως το ζεύγος Ιρλανδία και Ιταλία, τα αποτελέσματα σύγκρισης δεν αλλάζουν: Ιταλία δαπάνη 9,3% ΑΕΠ, 3,7 ιατροί/1000 κατοίκους, 26% γενικής ιατρικής, Ιρλανδία δαπάνη 9,2% ΑΕΠ, 3,1 ιατροί/1000 κατοίκους, 66% γενικής ιατρικής.

Απ όλα τα παραπάνω προκύπτει ένα μόνο τελικό συμπέρασμα και ένας μεγάλος προβληματισμός: αν δεν υπάρχει κάποιος ιδανικός απόλυτος αριθμός ιατρών ανά 1000 κατοίκους, εμείς στην Ελλάδα πόσους χρειαζόμαστε και πόσους μπορούμε να απορροφήσουμε; Μέχρι να φτιαχτεί ένας υγειονομικός χάρτης δύσκολα θα μπορέσουμε να πλησιάσουμε τον ακριβή αριθμό. Αλλά ακόμη κι αν τον φτιάξουμε, θα δημιουργηθεί ένα νέο ερώτημα: τι πόρους διαθέτουμε και τι ποιότητα υπηρεσιών θα θελήσουμε ή θα μπορέσουμε να παρέχουμε.

ΥΓ: σε περίπτωση που κάποιος αναρωτηθεί γιατί τόση επίμονη στις εκθέσεις του ΟΟΣΑ κι όχι σε άλλες μελέτες/δημοσιεύσεις άπλα, γιατί οι διάφοροι αριθμοί που ακούγονται απ την κυβέρνηση, την τρόικα και άλλους φορείς, στηρίζονται πάνω σε αυτές τις εκθέσεις.

Σπυρίδων Πολίτης spirospolitis@yahoo.it

Ειδικός Παθολόγος-Διαβητολόγος
Κέρκυρα